Inspiracją do powstania tego spektaklu były życie i twórczość wybitnego malarza Marca Chagalla, a za motyw przewodni posłużyła miłość artysty do ukochanej Belli.
To opowieść o spełnieniu, o harmonii pomiędzy dwojgiem ludzi. To hymn o potędze miłości potrafiącej przekroczyć i przezwyciężyć społeczno-polityczne absurdy realnego świata. Tłem dla opowieści są metaforycznie potraktowane kluczowe wydarzenia historyczne XX-go wieku – interpretowane w spektaklu jako doświadczenia apokalipsy. Doświadczenia zaczerpnięte zresztą z życiorysu samego Chagalla. Obrazy artysty ożywają na scenie i nabierają cielesnej trójwymiarowości. Harmonijnie współgrają ze sobą plastyczne środki wyrazu: aktorzy w maskach, lalki, multimedia. Wielka inscenizacja o miłości potwierdza, iż język malarstwa idealnie przekłada się na język teatru formy. Postaci pozbawione ciężaru, kubistyczne kształty, soczyste kolory, realizm magiczny. Realizatorzy spektaklu starali się jak najwierniej oddać świat Chagalla, wraz z jego charakterystycznymi motywami, wątkami mitologicznymi (pojawią się m.in. dwie przewodnie dla malarza postaci wół i kogut). Reżyser spektaklu Adolf Weltschek mówi: „Historią Chagalla i Belli chcę opowiedzieć o miłości konkretnej – ludzi z krwi i kości. O miłości, która nabiera wymiaru metafizycznego. Staje się miłością Adama i Ewy – Kobiety i Mężczyzny. Jest częścią kosmicznego porządku. Chcę, wbrew wszechobecnym utyskiwaniom i teoriom na temat niemożności spotkania i budowania więzów w naszych ludzkich kontaktach, opowiedzieć o tej szczególnej, silniejszej niż śmierć jedności kobiety i mężczyzny. Chcę za Chagallem przypomnieć mitologię miłości”. Spektakl bez słów – budowany kolorem, ruchem, muzyką. To także wpływa na jego wyjątkowość i siłę poetyckiego oddziaływania na naszą wyobraźnię.
Hommage à Chagall
22 czerwca 2011