Łuszczyca jest schorzeniem dermatologicznym, na które cierpi około 2 proc. społeczeństwa. Przeważnie atakuje między 10. a 30. rokiem życia. Jej przyczyny nie są do końca znane, podejrzewa się czynniki genetyczne i autoimmunologiczne, ponieważ często pojawia się u dzieci po ciężkich infekcjach, typu grypa czy zapalenie oskrzeli.
Łuszczyca u dziecka zaczyna się niewinnie, małą różową plamką, pokrytą suchą łuską. Nie swędzi ani nie boli. Niestety czasami mamy mniej szczęścia i łuszczyca atakuje całe ciało, plecy, okolice pępka i odbytu, łokcie, kolana, uszy i paznokcie, na tych ostatnich pojawiają się wgłębienia, a płytka łamie się i żółknie. Czasami tym objawom towarzyszą stany zapalne, krostki, wysięki, pieczenia i swędzenia skóry oraz gorączka i dreszcze.
Dermatolog już na pierwszy rzut oka jest w stanie ocenić, czy zmiany skórne to łuszczyca, czasem pobiera wycinek skóry do analizy. Samo leczenie to przede wszystkim łagodzenie objawów i wydłużanie okresów remisji. W leczeniu stosuje się przede wszystkim maści zawierające witaminę A i D, oraz kortykosteroidy, które leczą stany zapalne. W składzie tych leków często znajdują się mocznik lub kwas salicylowy, ponieważ pomagają one złuszczać naskórek. Oprócz maści, często stosuje się antybiotyki i leki hamujące rozwój komórek lub wspomagające układ odpornościowy.
Bardziej zaawansowane metody to leczenie światłem, fototerapia promieniami UVB i UVA, oraz fotochemioterapia (PUVA). Przy leczeniu PUVA najpierw podaje się leki uczulające na światło, a później umieszcza się dziecko w specjalnym pomieszczeniu gdzie jest naświetlane promieniami UVA. Wszystkie te metody leczenia powinny odbywać się za zgodą lekarza dermatologa.