„Bardzo kruche” to prosta i wzruszająca historia przyjaźni dwóch braci. Trwające 35 minut przedstawienie jest drogą przez ich całe życie. Razem podróżują, kłócą się i godzą, dokonują odkryć, oszukują się, ale też robią wszystko, żeby sobie pomóc. Ta historia nie potrzebuje słów – na scenie pada ich zaledwie kilka: «abitare» żyć, «lavorare» pracować, «mangiare» jeść – za to z całym ogromem udzielających się młodym widzom emocji.”
Teatrium na Serpukhovka (Rosja)/Casa degli Alfieri Societa (Włochy)
Przed przedstawieniem zapraszamy do obejrzenia instalacji autorstwa Antonio Catalano, która na 20 minut przeniesie małych i dużych do jedynego w swoim rodzaju świata natury i sennej magii. Każdy będzie miał niepowtarzalną okazję stać się częścią tej cudnej krainy i dać się zauroczyć jej kruchości.
Spektakl jest częścią wielkiego projektu Antonio Catalano “Wrażliwe światy”, powstał przy wsparciu finansowym Wydziału Kultury w Moskwie i dzięki pomocy Włoskiego Instytutu Kultury.
Antonio Catalano o spektaklu:
“Żyję w miejscu magicznym, w otoczeniu natury, moje prace poświęcam opadającym liściom, kruchości i trochę też miłości. Chociaż miłości nie może być zbyt dużo. Oddaję moją miłość do tego miejsca ludziom, którzy ze mną pracują. Wierzę, że nasza sztuka to magia. Zatytułowana jest „Bardzo kruche”, bo stworzyli ją wrażliwi ludzie. I wszyscy odnajdujemy się w tej wrażliwości, to znaczy w miłości.”
www.durova.ru
dyrektor teatru: Teresa Durova
autor, reżyser, muzyka, światło: Antonio Catalano
akompaniament: Olga Sidorkevich
scenografia: warsztaty „Teatrium na Serpukhovka n / p Teresa Durova”
kurator: Teresa Durova, Marina Raikin
obsada: Nikolai Zverev, zasłużony artysta rosyjski Rafael Nagjaf – Zade
premiera 2 lutego 2013r.
spektakl dla widzów od 1 roku życia
czas trwania spektaklu: 35 min.
Z recenzji prasowych:
„Gdyby w kilku słowach chcieć przekazać sens sztuki, to można by powiedzieć, że przed publicznością w 35 minut przetacza się życie… z całym swym wachlarzem głębokich prawd egzystencjalnych, kontrastem pomiędzy dobrem a złem, miłością a przyjaźnią, narodzinami a śmiercią. W kilku gestach i prostej, krystalicznie czystej grze aktorów zawarte są wszystkie odwieczne pytania o sens istnienia. Twórcy postawili na cud, choć nie ma tu magii, bo takie cuda są wszędzie wokół nas, trzeba tylko wrażliwości, by je dostrzec… Artyści dyskretnie zachęcają młodych widzów do stawiania pytań: co pierwsze – jajko czy kura, albo niby dlaczego mięsień zwany sercem jest symbolem miłości. Można by też zapytać, dlaczego to całe filozofowanie skierowane jest do dzieci? Bo dzieci to wyborni myśliciele, którym nie potrzebne są słowa, by rozumieć, a czytać potrafią pomiędzy wierszami. Trzeba tylko wiedzieć, czym ich ująć.” – Julia Sukhov, Ezhik-ezhik.ru