Wiele z nas kojarzy Chiny ze wspaniałą porcelaną, Wielkim Murem Chińskim, jedwabiem, Kung Fu i Klasztorem Shaolin. Oprócz tych bogactw nie można zapomnieć o magii i tajemnicy, które kryje kultura tego kraju. To przecież ojczyzna kaligrafii i artystycznego piśmiennictwa, kraj opery łączącej elementy tańca, akrobatyki i gry, a także kraina kultury parzenia herbaty i chińskiego…smoka.
„Jest herbata dobra i herbata zła”
Nie ma prostych zasad zaparzenia dobrej herbaty. To sztuka, do której potrzeba ręki mistrza. Ma na nią wpływ zarówno czas parzenia, temperatura, woda, rodzaj herbaty, jak i przyrządy użyte do jej parzenia, okoliczności, otoczenie, nastroje osób delektujących się naparem i osobowość mistrza. Sztuka parzenia herbaty przejawia się w delikatnych ruchach, które mają podkreślić związek człowieka z naturą. Oryginalna całość sprawia, że parzenie herbaty staje się kultem piękna w szarej codzienności. Magiczne działanie wprowadza w życie harmonię, czystość i uczy wzajemnej życzliwości.
Herbaciany krzew pochodzi z południa Chin. Herbata nazywana jest rozmaicie „TOU”, „OIA”, „SHE”, „MING”, „QUAN”. Od zawsze ceniono ją za właściwości poprawiające koncentrację, samopoczucie, a także usuwanie zmęczenia, wzmacnianie woli i poprawianie wzroku. Oprócz stosowania doustnego używano jej także jako maści na bóle reumatyczne. Taoiści uważali herbatę za klucz do wiecznego życia, a Buddyści pili ją w ogromnych ilościach, bo pomagała przetrwać bez snu podczas wielogodzinnych medytacji.
Artystyczne piśmiennictwo
Kaligrafia traktowana jest jako dziedzina twórczości artystycznej. Już w II roku n.e. w swoim dziele, Cai Yong, spisał wskazówki, które świadczą o wyjątkowości tej sztuki:
„Przed przystąpieniem do pisania należy przegnać z głowy wszelkie smutne myśli. Trzeba być w dobrym nastroju i czuć się swobodnym. Przed zaczęciem pisania należy przez pewien czas oddać się rozmyślaniom. Gdy umysł jest czymś zajęty, nie można dobrze pisać, nawet posługując się najlepszymi pędzelkami. Gdy umysł jest wypoczęty, ruch pędzelka jest swobodny i w ten sposób uzyskuje się wspaniałe znaki.
Gdy się pisze trzeba by każdy znak miał swój odrębny wygląd. Inaczej mówiąc, wygląd nakreślonego znaku winien pozwolić na poznanie uczuć, jakie on zawiera, myśli radosnych lub smutnych, które wzbudza. Czasem znak winien być jak ptak, który odlatuje. Czasem jak miecze krzyżujące się jak strzała w locie. Czasem jak burze grzmiące, jak groźnie pomrukujące wulkany, innym zaś razem jak przepływające chmury lub jak błyszczące gwiazdy. Wreszcie każdy ze znaków winien odzwierciedlać właściwą osobowość jakiegoś istnienia lub przedmiotu. Oto co można nazwać kaligrafią.