Odpowiedzi poszukiwali w Internecie. W końcu trafili na opis dwóch chorób: autyzmu oraz zespół Aspergera (ZA). Rodziców Franka ogarnął lęk. Czy ich syn jest chory? Inny? Postanowili skonsultować się z psychologiem dziecięcym, żeby uzyskać odpowiedzi na swoje pytania i rozwiać bądź potwierdzić swoje obawy. W czasie rozmowy zobaczyli Franka nieco inaczej niż do tej pory. To, co postrzegali jako jego wyjątkowość i indywidualizm, okazało się po części objawami zespołu Aspergera. Dzieje się tak dlatego, że objawy występujące u dzieci z ZA mogą mieć różne nasilenie. Zdarza się, że są na tyle subtelne, że przypisuje się je charakterystycznym cechom osobowości. Zawsze jednak największym problemem dziecka jest bycie w grupie – nie widzi złożoności relacji z innymi ludźmi i nie potrafi uwzględniać cudzych potrzeb, gdyż ma problem z ich dostrzeganiem. Ponieważ jednak rodzice uczą się rozumieć swoje dziecko, przyzwyczajają się do niego, w środowisku domowym maluchy radzą sobie dobrze.
Problem pojawia się, gdy dziecko idzie do przedszkola czy szkoły. Wtedy okazuje się, że ma trudności z dostosowaniem się do grupy i obowiązujących w niej zasad. Dziecko ma kłopot z inicjowaniem kontaktów, trudno mu tworzyć więzi z rówieśnikami, co prowadzi często do frustracji i poczucia bycia niezrozumianym.
Ludzie z zespołem Aspergera postrzegają świat inaczej. Jeszcze do niedawna rodzice i nauczyciele mogli zdawać sobie sprawę, że dziecko jest nietypowe, ale nie wiedzieli, dlaczego takie jest, gdzie szukać pomocy i jak je wspierać. W drugiej połowie lat 50. wiedeński pediatra Hans Asperger opisał pewien powtarzający się stały układ cech zachowania i zdolności, do których należały: brak empatii, ograniczona zdolność tworzenia więzi emocjonalnych, na przykład przyjaźni, intensywne zainteresowanie określonym zagadnieniem, jednostronne rozmowy i niezdarna motoryka.
Franek nie odbiega od rówieśników poziomem inteligencji, ma pasje, potrafi godzinami opowiadać o swoich zainteresowaniach. Problem polega na tym, że mając ZA nie zauważy, że jego rozmówca jest, na przykład znudzony opowieścią. Nie zrozumie również, że chcąc dowiedzieć się czegoś istotnego dla siebie, zadając pytania, przerywając innym rozmowę, będzie postrzegany jako niegrzeczny i przekraczający obowiązujące normy. Trudno mu będzie pojąć, że w czasie rozmowy ważne jest utrzymywanie kontaktu wzrokowego. Nie odczyta również ważnych emocji na twarzach rówieśników, nie zauważy, że ktoś jest zirytowany lub urażony.
Charakterystycznym objawem u osób z zespołem Aspergera jest występowanie sztywnych, powtarzających się zachowań, niechęć do zmian, brak elastyczności. Na zmiany, szczególnie te niezapowiedziane, dzieci mogą reagować rozdrażnieniem, płaczem, agresją. Wszystko dlatego, że nie potrafią poradzić sobie z lękiem i zagubieniem. Często mają skłonność do wymuszania, aby pewne rzeczy były robione zawsze w ten sam sposób, w takiej samej kolejności. Uparcie odmawiają spożywania określonych potraw, wymuszają podążanie określonymi trasami, a ich zabawy zawsze przebiegają i kończą się tak samo.